ECU پراید
جدول مشخصات ECUهای به‌کاررفته در خودرو پراید
| نوع ECU | ویژگی‌ها | نسل پراید | کاربرد و مشخصات ویژه |
| زيمنس (SIEMENS) معمولی | انژکتوری ساده، کنترل پایه | نسل اول و دوم | مناسب برای موتورهای انژکتوری اولیه، بدون امکانات پیشرفته کنترلی. |
| زيمنس (SIEMENS) CIM | تطابق با استاندارد یورو 4، کاهش آلایندگی | نسل سوم | بهبود مصرف سوخت و عملکرد موتور، مناسب برای استانداردهای زیست‌محیطی. |
| زيمنس (SIEMENS) بایفیول | قابلیت سوخت دوگانه (بنزین و گاز) | نسل سوم و چهارم | طراحی شده برای پراید دوگانه‌سوز، عملکرد قابل قبول در حالت CNG. |
| ال زد ان اف (LZNF) | ارتقاءیافته یورو 4، کنترل دقیق‌تر | نسل چهارم | کاهش آلایندگی بیشتر و بهبود شتاب خودرو. |
| ساژم (SAGEM) S2000 | کنترل ساده‌تر، اقتصادی | نسل دوم | استفاده در مدل‌های پایه با عملکرد استاندارد. |
| والئو (VALEO) S2000 | کنترل پیشرفته‌تر نسبت به S2000 | نسل دوم و سوم | بهبود جزئی عملکرد و کنترل موتور. |
| بوش (BOSCH) M7.9.7 | کنترل دقیق‌تر، مناسب برای موتورهای مدرن‌تر | نسل چهارم | هماهنگی بهتر با موتورهای بهینه‌سازی‌شده، دقت بالاتر در احتراق. |
| بوش (BOSCH) M7.4.11 بایفیول | طراحی‌شده برای سیستم‌های دوگانه‌سوز | نسل چهارم و دوگانه‌سوز | بهینه‌سازی عملکرد در هر دو حالت بنزین و CNG. |
پرايد در ابتدا با ECUهای ساده نظیر زیمنس و ساژم S2000 عرضه شد که مناسب موتورهای انژکتوری پایه بودند. این سیستم‌ها امکانات محدودی در کنترل دقیق احتراق و آلایندگی داشتند و بیشتر برای دستیابی به هزینه تولید پایین طراحی شده بودند. در نسل‌های ابتدایی پراید (۱۳۱ و ۱۳۲ اولیه)، این ECUها به دلیل سادگی ساختار، هزینه پایین تعمیر و نگهداری و سازگاری با موتورهای اولیه مورد استفاده قرار گرفتند. با این حال، با افزایش تقاضا برای بهبود مصرف سوخت و کاهش آلایندگی، نیاز به سیستم‌های پیشرفته‌تر آشکار شد.
در نسل‌های بعدی، زیمنس یورو 4 و زیمنس یورو LZNF جایگزین ECUهای ساده‌تر شدند تا استانداردهای زیست‌محیطی یورو ۴ رعایت شود. این سیستم‌ها عملکرد دقیق‌تری در کنترل سوخت‌رسانی و احتراق داشتند و توانستند مصرف سوخت را بهینه‌تر کرده و آلایندگی را کاهش دهند. همچنین، برای مدل‌های دوگانه‌سوز، ECUهای زیمنس بایفول و بوش دوگانه 7.4.11 معرفی شدند که امکان تغییر خودکار بین سوخت بنزین و گاز را فراهم می‌کردند. این ECUها علاوه بر کاهش هزینه سوخت، کارایی موتور را در هر دو حالت بهبود بخشیدند.
در مدل‌های مدرن‌تر (مانند ۱۱۱ و نسخه‌های نهایی ۱۳۱)، از M7.9.7 بوش استفاده شد که یکی از پیشرفته‌ترین ECUهای به‌کاررفته در این خودرو بود. این سیستم دقت بالایی در مدیریت موتور داشت و هماهنگی بهتری با موتورهای اصلاح‌شده ارائه می‌کرد. با این حال، استفاده از این سیستم‌ها به دلیل فناوری بالاتر، هزینه تولید و تعمیرات بیشتری را نیز به همراه داشت. در مجموع، تنوع ECUهای استفاده‌شده در پراید نشان‌دهنده تلاش برای بهینه‌سازی خودرو در طول زمان، با وجود محدودیت‌های ساختاری و اقتصادی آن است.