رنو - Renault

گروه رنو (Groupe Renault) یک شرکت خودروسازی چندملیتی فرانسوی است که در زمینه طراحی، ساخت و توسعه فناوری‌های مختلف خودرو، کامیون، تراکتور، اتوبوس و خودروهای برقی فعالیت می‌کند. این شرکت همچنین در گذشته در طراحی و تولید هواگردها و موتورهای آنها نیز مشغول بوده است. دفتر مرکزی رنو در شهر بولوین-بیانکور، فرانسه قرار دارد.

در سال ۲۰۱۱، رنو به عنوان سومین خودروساز بزرگ اروپا پس از گروه فولکس‌واگن و پژو سیتروئن شناخته شد و اکنون در میان بزرگ‌ترین خودروسازان جهان در رتبه نهم قرار دارد.

این شرکت مالک اکثریت سهام شرکت رومانیایی داچیا، شرکت ترکیه‌ای اویاک-رنو، شرکت کره‌ای رنو سامسونگ موتورز و شرکت ایرانی رنو پارس است. همچنین، رنو ۴۳٪ از سهام شرکت ژاپنی نیسان و ۲۵٪ از شرکت روسی آوتوواز را در اختیار دارد. دولت فرانسه با ۱۵ درصد سهام، بزرگ‌ترین سهام‌دار رنو محسوب می‌شود.

رنو در زمینه مسابقات اتومبیل‌رانی و موتوراسپرت نیز فعالیت‌های گسترده‌ای داشته و تیم فرمول یک رنو یکی از موفق‌ترین تیم‌ها در این عرصه به شمار می‌آید.

تاریخچه

شرکت رنو توسط لوئی رنو، کارآفرین و صنعتگر فرانسوی، در سال ۱۸۹۹ تأسیس شد. نخستین خودرو او، رنو تیپ ای، در سال ۱۸۹۸ تولید شد. این شرکت به طور رسمی تحت نام رنو فررس و با همکاری برادرانش، مارسل و فرناند، با سرمایه‌ای اندک آغاز به کار کرد.

در آغاز دهه ۱۹۰۰، رنو موفق به ثبت اختراع جعبه‌دنده رانش مستقیم شد. به‌تدریج با گسترش شرکت و افزایش فروش، در سال ۱۹۰۲ کارخانه‌ای به وسعت ۷۵۰۰ مترمربع بنا کردند. در همان سال، لوئی رنو نخستین موتور چهارسیلندر با قدرت ۲۴ اسب بخار را تحت نام تجاری رنو تولید کرد و به زودی امتیاز موتور توربو را نیز به‌دست آورد.

در سال ۱۹۰۳، در یک مسابقه بین پاریس و مادرید، مارسل رنو به دلیل یک تصادف جان باخت. این حادثه منجر به مرگ شش نفر و زخمی‌شدن ۱۵ نفر دیگر شد. فرناند رنو پس از این واقعه، شبکه فروش محصولات رنو را در کشورهای انگلستان، بلژیک، ایتالیا، آلمان و اسپانیا آغاز کرد.

در سال ۱۹۰۵، رنو قراردادی برای تولید ۲۵۰ تاکسی امضا کرد که به طور چشمگیری به رشد شرکت کمک کرد و آن را به یکی از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان خودرو در فرانسه تبدیل کرد. تا سال ۱۹۰۷، نیمی از تاکسی‌های لندن تولید رنو بودند. در سال ۱۹۱۹، رنو در بازار خودرو اروپا به رقابت با شرکت‌های آمریکایی پرداخت.

طی جنگ جهانی اول، رنو نقش مهمی در تأمین وسایل نقلیه ایفا کرد؛ از جمله استفاده از ۵۰۰ تاکسی رنو برای حمل سربازان و طراحی تانک سبک در سال ۱۹۱۷ که در پیروزی متفقین مؤثر بود.

پس از جنگ، رنو با کارخانه‌هایی در بلژیک، انگلستان و اسپانیا به‌عنوان تولیدکننده اصلی خودرو در فرانسه شناخته می‌شد. در سال ۱۹۴۰، پس از اشغال فرانسه توسط آلمان، لوئی رنو از تولید تانک برای نازی‌ها سر باز زد و کارخانه تحت کنترل آلمانی‌ها قرار گرفت. او به همکاری با آلمان‌ها متهم شد و پس از آزادسازی ویشی فرانسه در سال ۱۹۴۴، در زندان درگذشت.

در ۱ ژانویه ۱۹۴۵، به دلیل اتهاماتی که اثبات نشد، شرکت رنو از لوئی رنو سلب امتیاز شد و به‌عنوان یک شرکت دولتی ملی اعلام گردید. این وضعیت تا ۵۰ سال بعد ادامه داشت و رنو همچنان در زمینه نوآوری و توسعه فناوری‌های جدید در صنعت خودرو پیشرو بود.

در سال ۱۹۹۰، رنو کارخانه ماک را خرید و در سال ۱۹۹۹، ۴۵٪ از سهام نیسان را به دست آورد و ۱۵٪ از سهام خود را به نیسان داد. در همین سال، رنو با خرید سامسونگ، رنو سامسونگ موتورز را تأسیس کرد.

مرکز تحقیق و توسعه رنو در گویانکور با ۱۲،۰۰۰ کارمند فعال است. در سال ۲۰۰۰، قراردادی با ولوو امضا شد که رنو را به یکی از تولیدکنندگان بزرگ کامیون تبدیل کرد. در سال ۲۰۰۱، تولید دوچرخه‌های کوهستانی و خیابانی آغاز شد و همکاری با نیسان به سوددهی بیشتر این شرکت کمک کرد.

رنو در سال ۲۰۰۵ با رانندگی فرناندو آلونسو به قهرمانی فرمول یک رسید و در سال ۲۰۰۹ شروع به طراحی و ساخت خودروهای الکتریکی کرد. همچنین، با همکاری فرانس تلکوم، نخستین خودرو با سامانه ماهواره‌ای «آدیس لاین» را تولید کرد. دفتر مرکزی رنو در بیلانکورت واقع شده و بیش از ۱۲۴ هزار نفر در ۱۱۸ کشور برای این شرکت کار می‌کنند.

خودروهای رنو

سوپرمینی‌ها

رنو ۴سی‌وی (۱۹۴۶–۱۹۶۱): این مدل به دلیل شباهت با فولکس قورباغه‌ای، به‌اشتباه به‌عنوان نسخه‌ای از آن تصور می‌شد. رنو ۴سی‌وی با تولید ۱.۵ میلیون دستگاه، یکی از مدل‌های موفق رنو بود.
رنو ۳ (۱۹۶۱–۱۹۶۲): نسخه اولیه رنو ۴.
رنو ۴ (۱۹۶۱–۱۹۹۲): نخستین خودروی ۵ در رنو که بیش از ۸ میلیون دستگاه از آن فروخته شد.
رنو ۵ (۱۹۷۲–۱۹۹۶): مدل انقلابی رنو با تمرکز بر هزینه پایین و ابعاد کوچک.
رنو ۵ توربو (۱۹۸۰–۱۹۸۶): خودرویی با موتور وسط و توان ۱۶۰ اسب بخار.
رنو ۷ (۱۹۷۴–۱۹۸۳): سدان ۴ در کلاس لیفت بک که فقط در اسپانیا تولید شد.
رنو کلیو (۱۹۹۰–۱۹۹۸): با الهام از رنو ۵ و تغییرات متعدد در طراحی.
رنو توئینگو (۱۹۹۳–۲۰۰۷): خودرویی با شتاب بالا و تغییرات مکرر در طراحی و موتور.
رنو کلیو دو (۱۹۹۸–۲۰۰۵): نسل دوم کلیو با بهبودهای در طراحی و موتور.
رنو کلیو سه (۲۰۰۵-اکنون): نسل سوم با موتور شش سیلندر و ۲۰۱ اسب بخار.
رنو توئینگو دو (۲۰۰۷-اکنون): نسل دوم این مدل در کلاس هاچ بک.

خودروهای کامپکت

رنو جاواکواترو (۱۹۳۷–۱۹۵۵): به طور عمده توسط اداره پست فرانسه استفاده می‌شد.
رنو دوفین (۱۹۵۶–۱۹۶۸): سدان ۴ در با موتورعقب.
رنو ۶ (۱۹۶۸–۱۹۸۰): طراحی با محور جلو.
رنو ۱۴ (۱۹۷۶–۱۹۸۲): خودروی لیفت بک تولید شده در فرانسه و بلژیک.
رنو ۹ و ۱۱ (۱۹۸۱–۱۹۸۸): سدان و هاچ بک با مصرف سوخت پایین.
رنو ۱۹ (۱۹۸۸–۱۹۹۷): خودروی هاچ بک با کیفیت بالا.
رنو مگان (۱۹۹۵–۲۰۰۳): با انواع مدل‌ها از جمله کوپه و استیشن واگن.
رنو مگان دو (۲۰۰۲–۲۰۰۹): تمرکز بر ایمنی در طراحی.
رنو مگان سه (۲۰۰۸–۲۰۱۶): با عرضه مدل کوپه.
رنو مگان چهار (۲۰۱۶-اکنون): رقابت با خودروهای کوچکی مانند فورد فوکوس.

خودروهای خانواده

رنو ۸ (۱۹۶۲–۱۹۷۳): سدان ۴ در با طراحی کشیده.
رنو ۱۲ (۱۹۶۹–۱۹۸۰): نخستین خودروی سایز متوسط رنو، با تولید در رومانی.
رنو ۱۸ (۱۹۷۸–۱۹۸۶): سدان با مدل استیشن واگن.
رنو ۲۱ (۱۹۸۶–۱۹۹۴): در مدل‌های مختلف و موتورهای متنوع.
رنو لاگونا (۱۹۹۴–۲۰۰۱): نخستین‌بار به‌عنوان هاچ بک معرفی شد.
رنو لاگونا دو (۲۰۰۱–۲۰۰۷): در کلاس‌های مختلف عرضه شد.
رنو لاگونا سه (۲۰۰۷-تاکنون): نسل سوم با همکاری نیسان.
رنو فلیوینس (۲۰۰۹-تاکنون): طراحی شده بر پایه مگان.

خودروهای شرکتی

رنو فرگیت (۱۹۵۱–۱۹۶۰): نخستین‌بار در نمایشگاه خودرو پاریس رونمایی شد.
رنو ۱۶ (۱۹۶۵–۱۹۸۰): نخستین خودروی متوسط رنو که در سال ۱۹۶۶ به‌عنوان خودروی سال اروپا انتخاب شد.
رنو ۳۰ (۱۹۷۵–۱۹۸۴): نخستین خودروی ۶ سیلندر رنو.
مدل‌های دیگر (۱۹۷۵-اکنون): شامل رنو ۲۰، ۲۵ و سفقان.

خودروهای اسپورت کوپه

رنو کاراول (۱۹۵۸–۱۹۶۸): طراحی شده بر پایه دوفین.
رنو ۱۵ و ۱۷ (۱۹۷۱–۱۹۷۹): کوپه‌هایی با مشخصات مشابه و توان‌های متفاوت.
رنو اسپورت اسپایدر (۱۹۹۵–۱۹۹۹): رودستر ۲-در.
رنو لاگونا کوپه (۲۰۰۸-تاکنون): نسل سوم در کلاس کوپه.
خودروهای اس‌یووی
رنو کولئوس (۲۰۰۸-تاکنون): طراحی مشترک با رنو سامسونگ موتورز.
خودروهای وانت و ون
رنو کالریل (۱۹۵۰–۱۹۵۷) و رنو اسپیس (۱۹۸۴–۱۹۹۱): شامل وانت‌ها و ون‌های مختلف.
رنو مستر و ترافیک (۱۹۸۱-اکنون): تولید وانت و ون‌های تجاری.

رنو در ایران

رنو پارس به‌عنوان یک شرکت مشترک در تاریخ ۱۶ مارس ۲۰۰۴ تأسیس شد. این تأسیس به امضای رئیس هیئت‌مدیره و مدیرعامل رنو، رئیس هیئت‌مدیره و مدیرعامل سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران، و مدیرعامل‌های وقت شرکت‌های پارس‌خودرو، ایران‌خودرو و سایپا انجام گرفت. از این تاریخ، رنو پارس مسئولیت هماهنگی و همکاری میان رنو و صنعت خودروسازی ایران را به عهده گرفت.

تا سال ۲۰۱۸، مدل‌های زیر از رنو در ایران یا مونتاژ شده‌اند یا به کشور وارد شده‌اند:

رنو ۴ (توقف تولید)
رنو ۵ (توقف تولید)
رنو ۲۱ (توقف تولید)
رنو تندر ۹۰
رنو ساندرو
رنو داستر
رنو سیمبل
رنو مگان
رنو لاگونا کوپه
رنو لتیتیود
رنو سفقان
رنو اسکالا
رنو فلوئنس
رنو کپچر
رنو تالیسمان
رنو کولئوس
رنو ترافیک

بسیاری از خودروهای رنو در ایران به‌صورت سی‌کی‌دی (CKD) از رنو به شرکت‌های ایران‌خودرو، سایپا و پارس‌خودرو منتقل می‌شوند و فرایند مونتاژ آن‌ها تحت نظارت رنو پارس انجام می‌گیرد. همچنین، برخی دیگر از مدل‌ها به‌صورت سی‌بی‌یو (CBU) از طریق نمایندگی رسمی رنو در ایران، یعنی شرکت نگین خودرو، به بازار عرضه می‌شوند.

محصولات شرکت رنو تراکس که شامل کامیون و اتوبوس است، نیز توسط رنو تراکس ایران و شرکت شهاب خودرو در ایران مونتاژ می‌شود.

رنو ساندرو

رنو ساندرو چند سالی است که به بازار ایران وارد شده و توانسته طرفداران خاص خود را پیدا کند. شرکت رنو فعالیت خود را از سال 1889 آغاز کرد و از همان ابتدا با تولید خودروهای ایمن و مقرون‌به‌صرفه، به‌ویژه در کشورهای درحال‌توسعه، موفق به جلب نظر خریداران شد.

نسل اول رنو ساندرو در سال 2007 توسط شرکت داچیا، زیرمجموعه رومانیایی رنو، به بازار جهانی عرضه شد. این خودرو بر پایه پلتفرم رنو لوگان (تندر 90) طراحی شده و به عنوان یکی از محصولات پرفروش رنو شناخته می‌شود. ساندرو به دلیل ویژگی‌های مناسب و قیمت رقابتی‌اش، جایگاه ویژه‌ای در بین مصرف‌کنندگان پیدا کرده است.

رنو تاليسمان

رنو تالیسمان به‌عنوان یکی از زیباترین محصولات رنو در ایران شناخته می‌شود و فراتر از طراحی جذاب، مزایای زیادی برای خریداران دارد. این سدان نیمه لوکس با پیشرانه‌ای قدرتمند و کم‌مصرف، امنیت بالا، و امکانات مناسب، تجربه رانندگی لذت‌بخشی را ارائه می‌دهد. به‌علاوه، واردات محدود آن باعث می‌شود که تالیسمان وجهه‌ای خاص‌تر نسبت به خودروهای کره‌ای داشته باشد و برای کسانی که به دنبال تنوع هستند، جذابیت بیشتری داشته باشد.

بااین‌حال، برخی مشکلات نیز وجود دارد. پیشرانه توربو این خودرو حساسیت بالایی به کیفیت بنزین دارد که می‌تواند هزینه‌های نگهداری را افزایش دهد. همچنین، سیستم تعلیق نیمه‌مستقل عقب، به همراه لاستیک‌های کوتاه، سواری نسبتاً خشکی را به‌ویژه برای سرنشینان عقب فراهم می‌کند. اگرچه ارگونومی صندلی‌ها و سکوت کابین تا حدی این نقاط ضعف را پوشش می‌دهند، اما راحتی تالیسمان هنوز با خودروهایی مانند تویوتا کمری قابل‌مقایسه نیست.

رنو سیمبل (Symbol)

رنو سیمبل، مانند تندر 90، بر اصول اقتصادی تأکید دارد و کیفیت فنی بالا، کاهش استهلاک و هزینه‌های نگهداری را در اولویت قرار داده است. اما بر خلاف تندر، سیمبل از محافظه‌کاری قبلی فاصله گرفته و جذابیت‌های بیشتری را به طراحی خود افزوده است.

این خودرو از نظر ظاهری پیشرفت قابل‌توجهی کرده و داخل کابین نیز فرم شکیل‌تری یافته است. بااین‌حال، کیفیت پلاستیک‌های داخلی هنوز هم چندان مطلوب نیست و صندلی‌های پشتی با طراحی نیمکت مانند خود، به قوت خود باقی‌مانده‌اند. افزایش فاصله محورهای جلو و عقب و بهبود فرم صندلی‌های جلو، سطح رفاه کابین را افزایش داده است.

نسخه فول سیمبل با آپشن‌هایی مانند نمایشگر مرکزی، سیستم تهویه اتوماتیک و کروز کنترل، جذابیت بیشتری نسبت به تندر 90 ارائه می‌دهد. همچنین، هندلینگ این خودرو نیز با تغییر فاصله چرخ‌ها و کاهش مرکز ثقل بهبودیافته، هرچند هنوز به سطح ایده‌آل نرسیده است.

نقاط ضعف سیمبل شامل سطح آپشن‌های پایین‌تر نسبت به رقبای چینی و خشکی بیش از حد پلاستیک‌های کابین است که از جمله معایب اصلی آن محسوب می‌شوند.

رنو کولئوس (koleos)

پس از ادغام رنو و نیسان، نسل دوم رنو کولئوس با طراحی جذاب و بر اساس زبان طراحی جدید رنو معرفی شد و تحسین‌های زیادی را جلب کرد. این مدل، که بر پلتفرم مشترک با نیسان ایکس تریل ساخته شده، در سال 2017 توسط شرکت نگین خودرو به بازار ایران وارد شد. کولئوس 2017-2018 به دلیل مزایای متعدد خود از همان ابتدا توانست توجه خریداران زیادی را جلب کند.

رنو کپچر (Capture)

رنو کپچر یکی از خودروهای تولیدی شرکت رنو فرانسه است که مدل‌های 2015 تا 2017 آن در بازار ایران عرضه شده‌اند. این مینی کراس‌اوور در سال 2014 طراحی شد و در سال‌های ابتدایی ورودش به بازار، مزایای قابل توجهی داشت که توجه بسیاری را جلب کرد. رنو کپچر در سال 2013 موفق به کسب 5 ستاره ایمنی از آزمون تصادف مؤسسه Euro-NCAP شد.

رنو مگان

رنو مگان، خودروی خوش‌نام فرانسوی، مدت‌هاست که در بازار ایران تولید می‌شود و همچنان به‌عنوان یک خودروی پرفروش شناخته می‌شود. پس از سال‌ها غیبت، اخیراً شایعاتی درباره ورود مدل جدید این خودرو به ایران به‌صورت وارداتی به گوش می‌رسد.

رنو مگان در انواع هاچ بک، استیشن، کروک و سدان در بازارهای جهانی عرضه می‌شود، اما در ایران تنها مدل سدان آن به فروش می‌رسد. با توجه به فرهنگ خودروهای سدان و شاسی‌بلند در کشور، انتظار می‌رود که این مدل با استقبال مناسبی مواجه شود.

رنو داستر (DUSTER)

رنو داستر نسل اول (HS) در سال ۲۰۱۰ و بر پایه پلتفرم B0 رنو-نیسان، ویژه بازار کشورهای در حال توسعه، به عنوان محصولی از برند داچیا رومانی روانه بازار جهانی شد. در واقع، داستر را می‌توان داچیا داستر نامید، زیرا از نظر طراحی فنی با خودروهایی مانند تندر ۹۰ و ساندرو مشترک است.

رنو برای حفظ اقتصادی بودن داستر از پیشرانه ۲.۰ لیتری مشترک با رنو مگان استفاده کرد. این اقدام باعث افزایش اشتراکات فنی میان خودروهای هم‌خانواده شد و هزینه‌های تولید و خدمات پس از فروش را به حداقل رساند. در نتیجه، قیمت نهایی داستر به یک مزیت رقابتی مهم تبدیل شد.